در سوگ نبی جهان پُر از ماتم شد زین داغ گران قامت هستی خم شد دیوار و در مدینه، فریاد زنان می‌گفت دل فاطمه، پُر از غم شد

السلام علیک یا ولی الله، یا حسن بن علی، ایها المجتبی؛

جز تو ای داغ غمت، بر دل زهرا مانده! کیست در خانه ی خود، این همه تنها مانده؟! ماه در پیش تو، حیرانیِ زانو زده ای است چشم در چشم، تو را غرقِ تماشا مانده! نقشِ سرخ جگرت، ریخته بر صفحه طشت یادگاری است، که بر غربت مولا مانده! این چه رازی است، که در بارِش باران بلا روح سرشار تو، آرام و شکیبا مانده؟! آری ای سید مظلوم، بلا، ارث تو بود نیمش از توست، اگر کرب و بلا جا مانده!